Γεφύρι Του Τόσκα ή Της Γκούρας

Η Ευφρόσυνη Τσίπη-Τόσκα από το χωριό Καβαλλάρι μας αφηγήθηκε τον Οκτώβρη του 2016: " Χτίστηκε το 1908 από τον τότε πρόεδρο ή μουχτάρη Γεώργιο Τζώγκα με χρηματική συνδρομή των κατοίκων του χωριού. Βρίσκεται στην αρχή του χωριού δίπλα στα κτήματα, και τώρα σπίτια, των Τοσκαίων. Δίπλα από το γεφύρι, από τη μεριά του Αγίου Δημητρίου, υπήρχε βρύση με δύο λαξευμένες κάνουλες. Η μητέρα μου έλεγε ότι μετά τους Γερμανούς έπαιρναν νερό από εκεί. Μετά δε ξέρω πως έγινε και καταστράφηκε αυτή η βρύση. Τις κάνουλες τις βρήκα εγώ, μικρό παιδί τότε εξερευνούσα τα μέρη, στο δημοτικό ήμουνα και χαιρόμουν την φύση και τον τόπο μου. Όταν βρήκα τις κάνουλες πήγα στον παππού μου και του είπα τι βρήκα, και εκείνος μου είπε ότι ήταν βρύση εκεί. Σκεφτείτε ότι περπατούσα το ρυάκι από πάνω την Γκούρα μέχρι κάτω στα αλώνια και δε μου συνέβαινε τίποτα, απλώς χαιρόμουν. Όμως όταν πέρναγα παράλληλα από το γεφυράκι από τη μεριά του βουνού, με έπιανε φόβος γιατί άκουγα ψιθυρίσματα και σφυρίγματα που μου έλεγαν «έλα δω, έλα δω» και εγώ γύρναγα το κεφάλι μου προς την αντίθετη μεριά και περπάταγα πιο γρήγορα για να φύγω όσο πιο μακριά γίνεται. Αυτό γινόταν πάντα όταν περνούσα από εκεί, δίπλα από την γεφυρούλα, και ποτέ δεν ήθελα να περάσω από πάνω της μόνη μου. Αλλά και με παρέα όταν ερχόμασταν προς το χωριό, ένοιωθα ότι οι φωνές, τα ψιθυρίσματα αυτά, τα άκουγα από κάτω από το ρυάκι (λάκκο). Και μη νομίσετε ότι ήμουνα κάποιο φοβητσιάρικο παιδί. Ήμουν θαρραλέα, δε φοβόμουν σχεδόν τίποτε, μόνο αυτούς τους ψιθύρους. Αλλά αυτό γινόταν μόνο τις απογευματινές , προς το βράδυ, ώρες. Την ημέρα ανεβοκατέβαινα το λάκκο χωρίς να ακούω τίποτε. Όλα αυτά όσο ήμουν παιδί, μετά τίποτε. Τώρα περνώ και κοιτάζω και προσπαθώ να ακούσω κάτι, αλλά τίποτα… Μόνο μέσα μου νοιώθω αυτόν τον φόβο, εκείνον που αισθανόμουν τότε. Η γιαγιά μου έλεγε ότι στα ρυάκια και στις βρύσες ζούσαν ξωτικά, νεράιδες ή κάτι που δε ξέρουμε και αυτά παρουσιάζονται (φανερώνονται) στα παιδιά ή στους αθώους και καλούς ανθρώπους."